अथ द्वादशोऽध्यायः अध्याय १२

अर्जुन उवाच
1 एवं सतत-युक्ता ये भक्तास्त्वां पर्युपासते । ये चाप्यक्षरमव्यक्तं तेषां के योग-वित्तमाः ॥
भगवान् उवाच
2 मय्यावेश्य मनो ये मां नित्य-युक्ता उपासते । श्रद्धया परयोपेताः ते मे युक्त-तमा मताः ॥
3 ये त्वक्षरमनिर्देश्यं अव्यक्तं पर्युपासते । सर्वत्र-गमचिंत्यं च कूट-स्थमचलं ध्रुवम् ॥
4 सन्नियम्येंद्रिय-ग्रामं सर्वत्र सम-बुद्धयः । ते प्राप्नुवंति मामेव सर्व-भूत-हिते रताः ॥
5 क्लेशोऽधिक-तरस्तेषां अव्यक्तासक्त-चेतसाम् । अव्यक्ता हि गतिर्दुःखं देह-वद्भिरवाप्यते ॥
6 ये तु सर्वाणि कर्माणि मयि संन्यस्य मत्-पराः । अनन्येनैव योगेन मां ध्यायंत उपासते ॥
7 तेषामहं समुद्धर्ता मृत्यु-संसार-सागरात् । भवामि न-चिरात् पार्थ मय्यावेशित-चेतसाम् ॥
8 मय्येव मन आधत्स्व मयि बुद्धिं निवेशय । निवसिष्यसि मय्येव अत ऊर्ध्वं न संशयः ॥
9 अथ चित्तं समाधातुं न शक्नोषि मयि स्थिरम् । अभ्यास-योगेन ततो मामिच्छाsप्तुं धनं-जय ॥
10 अभ्यासेऽप्यसमर्थोऽसि मत्-कर्म-परमो भव । मदर्थमपि कर्माणि कुर्वन् सिद्धिमवाप्स्यसि ॥
11 अथैतदप्यशक्तोऽसि कर्तुं मद्योगमाश्रितः । सर्व-कर्म-फल-त्यागं ततः कुरु यतात्म-वान् ॥
12 श्रेयो हि ज्ञानमभ्यासात् ज्ञानाद् ध्यानं विशिष्यते । ध्यानात् कर्म-फल-त्यागः त्यागाच्छांतिरनंतरम् ॥
13 अद्वेष्टा सर्व-भूतानां मैत्रः करुण एव च । निर्ममो निरहंकारः सम-दुःख-सुखः क्षमी ॥
14 संतुष्टः सततं योगी यतात्मा दृढ-निश्चयः । मय्यर्पित-मनो-बुद्धिः यो मद्भक्तः स मे प्रियः ॥
15 यस्मान्नोद्विजते लोको लोकान्नोद्विजते च यः । हर्षामर्ष-भयोद्वेगैः मुक्तो यः स च मे प्रियः ॥
16 अनपेक्षः शुचिर्दक्षः उदासीनो गत-व्यथः । सर्वारंभ-परित्यागी यो मद्-भक्तः स मे प्र्रियः ॥
17 यो न हृष्यति न द्वेष्टि न शोचति न कांक्षति । शुभाशुभ-परित्यागी भक्ति-मान् यः स मे प्रियः ॥
18 समः शत्रौ च मित्रे च तथा मानाप-मानयोः । शीतोष्ण-सुख-दुःखेषु समः संग-विवर्जितः ॥
19 तुल्य-निंदा-स्तुतिर्मौनी संतुष्टो येन-केन-चित् । अनिकेतः स्थिर-मतिः भक्ति-मान् मे प्रियो नरः ॥
20 ये तु धर्म्यामृतमिदं यथोक्तं पर्युपासते । श्रद्दधाना मत्-परमाः भक्तास्तेऽतीव मे प्रियाः ॥

इति द्वादशोऽध्यायः